رابطه زن و مرد یکی از حساس ترین روابط در عالم و اثرگذارترین عنصر در فرد و اجتماع است. بدون تردید با اصلاح این رابطه و قرارگرفتن آن در جایگاه فطری و واقعی خود و سیلان آن در بستر جریان کلی عالم و موجودات هم فرد اصلاح می گردد و هم جامعه به طرف سعادت واقعی و توسعه الهی خواهد رفت.

همانگونه که در روایات بسیاری وارد شده است علي(ع) و فاطمه (ع) در دنیا و آخرت میزان هستند. یعنی افراد را با ایشان می سنجند. رابطه آنان نیز میزان و معیار و الگو برای جوامع انسانی در این دنیا و چه بسا میزانی برای سنجش اخروی رابطه زن و مرد است. دستیابی به نحوه و کیفیت رابطه علي(ع) و زهرا اگرچه بسیار مشکل است اما با توجه به چهار امر می توان در حد کفایت برای همه زنان و مردان در هر عصری و نسلی آن را بدست آورد:

 

- با توجه به بینش و نگرش آنان از یکدیگر

 

2- توجه به سخنان، مواعظ و پندها در آداب معاشرت خانوادگی آنان

 

3- از نقل ها و روایاتی که در خصوص رابطه آنان به دست ما رسیده است.

 

4- از تفسیر و تاویل آیات قرآن که مبین رابطه صحیح بین زن و مرد می باشند.

 

نگرش علي(ع) به زن و خانواده:

 

اصولا انسان ها بر اساس جهان بینی و نگرشی که نسبت به موضوعات دارند با آنها ارتباط برقرار می کنند و به مناسبات خود با آن موضوعات شکل می دهند. نوع نگرش به زن هم می تواند موجب انحطاط جوامع گردد و هم می تواند موجب ترقی و توسعه همه جانبه خصوصاً توسعه معنوی در یک جامعه باشد.

 

علي(ع) زن و همسر را ودیعه خداوند و خانواده او می داند و خصوصیت ودیعه این است که باید با تمام وجود به رسم امانت از آن پاسداری کرد و نیز زن را رهینه تلقی می کند و رهینه اعلام اعتماد خداوند و خانواده زن به مرتهن (مرد) است . ایشان زن را مایه آرامش ، سکون ، تقویت روح و بنیه روانی و زائل کننده غمهای بیرونی معرفی می کند. علي(ع) همسر خود را بهترین همسر می داند و معتقد است با هر که ازدواج کنی باید او را بهترین بدانی.

 

نگرش فاطمه زهرا (ع) به مرد و خانواده:

 

زن برای ایفا صحیح نقش همسری و مادری نیازمند بینش صحیح و درست از مرد است. بینشی منطبق بر واقعیات نه نیازهای زودگذر عاطفی یا احساسی و مادی. ایشان مردی که برخوردار از معیارهای الهی باشد را بهترین همسر تلقی می نماید و همسر را بعنوان دوست و یار ابدی می شناسد که هیچ امری حتی مرگ نمی تواند بین آنان جدایی اندازد. در نظر ایشان زن عهده دار مسوولیتهای درون خانه و مرد مسوول امور بیرون، زن رهبر و مصلح روابط درون خانه و مرد راهبر و مصلح روابط اجتماعی و امور خارج از خانه می باشد و حضور زن در اجتماع نه برای تامین معیشت بلکه برای حفظ اصول و ارزشها و تقویت آنهاست.

 

روابط زن و مرد از منظر قرآن:

 

خداوند متعال در قرآن از رابطه زن و مرد به سه تعبیر زیبا و عمیق یاد کرده است . اگر این سه تعبیر بطور دقیق و با اسلوب تفسیری صحیح مورد تبیین قرار گیرد و رابطه علي(ع) و فاطمه (ع) را تاویل سه آیه مزبور قرار دهیم به تمام ابعاد روابط شایسته و انسانی زن و مرد پی می بریم.

 

1- مودت و رحمت : " از نشانه های او اینکه از نوع خودتان همسرانی برای شما آفرید تا بدانها آرام گیرید و میانتان مودت و رحمت نهاد، آری در این نعمت برای مردمی که می اندیشند قطعا نشانه هایی است. " ( 21 _سوره روم)

 

مودت یعنی عشق و محبت ! دوستی و محبتی که در سراسر وجود زن و مرد نسبت به یکدیگر جاری است بگونه ای که مرد در محبت زن می سوزد و محو می شود و منیتی در او باقی نمی ماند کما اینکه زن نیز در محبت مرد خود می سوزد و از او منیتی باقی نمی ماند. بدون شک چنین دوستی و محبتی نمی تواند سر از رحمت بیرون نیاورد.

 

رحمت یعنی همسری ، همسنگی و یکی شدن در تمامی جهات، یعنی تکامل بخشی به یکدیگر، یعنی بدون هیچ مزد و منتی تمام سرمایه های خود را اعم از مادی و معنوی به پای همسر ریختن تا اینکه او هم صاحب همان سرمایه ها شود. رحمت یعنی زن شدن مرد و مرد شدن زن با حفظ نقش هر یک در مقام خود.

 

در زندگانی علي(ع) و فاطمه (ع):

 

عشق و محبت این دو بزرگوار وصف ناپذیر و برای ما غیر قابل درک است . آنان از من و ما گذشته بودند و خواسته دیگری را بر خواست خود مقدم می داشتند. آرام بخش یکدیگر در اوج ناراحتی و الم بودند و چون به یکدیگر نگاه می کردند رنجها واندوههایشان برطرف می گردید. پیوندشان پیوندی بی منت بود و ارتباطشان در جهت تقویت اهدافشان بود و در بر و نیکی یاور یکدیگر بودند.

 

2- زن و مرد لباس یکدیگرند.(187- سوره بقره)

 

وقتی بین زن و مرد مودت و رحمت بود آنان لباس یکدیگر خواهند شد. هم به یکدیگر گرمی می بخشند و هم زیبایی و آبرو. ضعف ها و نارسایی ها و کاستی های یکدیگر را پوشش می دهند و جز به یکدیگر به دیگری نمی اندیشند.

 

در زندگانی علي(ع) وفاطمه (ع) :

 

اساس زندگانی این دو بزرگوار بر صدق و صفا و امانت بود . هیچگاه یکدیگر را شرمنده نمی کردند و کاری که در توان دیگری نبود از هم نخواستند. در مسایل مادی هیچگاه بین آنان مشکلی پیش نیامد و اصولا بحث مال و ثروت و تعلق به آن برای علي(ع) وفاطمه (ع) مطرح نبود. اگر فاطمه (ع) بخاطر فدک به مبارزه پرداخت صرفا بخاطر تقویت بنیه مالی علي(ع) در انجام رسالت امامتش بود.

 

3- نورٌ علي نور: خداوند نور آسمانها و زمین است. مثل نور او چراغدانی است که در آن چراغی و آن چراغ در شیشه ای است. آن شیشه گویی اختری درخشان است که از درخت خجسته زیتونی که نه شرقی است و نه غربی افروخته می شود. نزدیک است که روغنش- هر چند آتشی بدان نرسیده است_ روشنی بخشد. روشنی بر روی روشنی است. خداوند هر که را بخواهد با نور خویش هدایت می کند. (35 – سوره نور)

 

اوج رابطه مودت و رحمت رابطه نورٌ علي نور است. وقتی رابطه زن و مرد به نحو شایسته و مطلوب در اجتماع انسانی بازتاب یافت ، موجب روشنایی اجتماع و اصلاح جامعه از طریق ایجاد روابط و مناسبات الهی و انسانی در اجتماع می شود . وقتی رابطه زن و مرد رابطه "نورٌ علي نور" است خداوند از طریق این رابطه اجتماع انسانها را به راه مستقیم که صراط سعادت ، تکامل و توسعه اجتماع است هدایت می کند و خانواده را کانون و مبدا هدایت و اصالت جامعه می نماید و خانواده را بیتی قرار می دهد که خداوند در آن پیوسته یاد می شود. از این خانواده ها مردان و زنانی پا به اجتماع می گذارند که روابط اقتصادی، اداری ، سیاسی آنان به رنگ الهی که همان رنگ سعادت ، صلاح و مدنیت است در می آید.

 

این رابطه اوج رابطه معنوی و الهی زن و مرد است که علي(ع) و فاطمه (ع) در قله رفیع آن قرار داشتند. همین رابطه است که خانه علي(ع) و فاطمه (ع) را محل نزول وحی قرار داده و نور هدایت از آن در عالم بشریت می درخشد و خداوند به آن هر که را بخواهد هدایت می کند.

 

در یک جمع بندی نهایی از مطالب فوق می توان اینگونه عنوان کرد که :

 

رابطه زن و مرد یک بعد باطنی و درونی دارد که در سراسر وجود زن و مرد جاری است و تعبیر مودت و رحمت تعبیر بسیار زیبایی برای آن است. بعد دوم ظهور و بروز رابطه باطنی در اعمال و گفتار بین زن و مرد است که در محیط خانواده نمود پیدا می کند و به نوعی رابطه لباس بودن زن و مرد نسبت به یکدیگر پدید می آید و چون این رابطه باطنی و ظاهری نمود اجتماعی پیدا کرد و با سایر روابط اجتماعی پیوند خورد رابطه نور علي نور متجلی می گردد.

 

زندگانی علي(ع) و فاطمه (ع) مصداق عملی این آیات است که می تواند در هر عصری سرلوحه همسرانی باشد که به تعالی و گام برداشتن در راه رضای خداوند می اندیشند.

 

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: